Het verminderen van het gewicht is een belangrijk streven bij het ontwerpen en vervaardigen van vliegtuigen, waardoor militaire vliegtuigen sterkere vliegprestaties kunnen krijgen en het brandstofverbruik van burgerluchtvaartuigen kan worden verbeterd. Maar als de dikte van de plaatvormige componenten van het vliegtuig te dun is, zal het te maken krijgen met problemen van onvoldoende sterkte en stijfheid. Vergeleken met het toevoegen van ondersteunende frames kan het toevoegen van lichtgewicht en stijve sandwichmaterialen tussen twee lagen panelen het draagvermogen aanzienlijk verbeteren zonder het gewicht aanzienlijk te verhogen.

Tussen de binnen- en buitenoppervlakken van de huid wordt een laag kernmateriaal van licht hout of schuimplastic opgevuld, gemaakt van glasvezelversterkte epoxyhars (glasvezelversterkte kunststof). Licht hout was ook een van de eerste sandwichmaterialen die in vliegtuigen werden gebruikt, zoals het beroemde houten vliegtuig tijdens de Tweede Wereldoorlog: de Britse Mosquito Bomber, die was gemaakt van multiplex met twee lagen berkenhout ingeklemd tussen één laag licht hout.

In de moderne luchtvaartindustrie omvatten de gebruikte kernmaterialen de honingraatstructuur en schuimplastics. De ogenschijnlijk zwakke honingraat is bestand tegen het verpletteren van zware vrachtwagens, omdat de stabiele honingraatachtige roosterstructuur knikvervorming verhindert, wat vergelijkbaar is met het principe dat golfkartonnen dozen een sterke druksterkte hebben.

Aluminium is het meest gebruikte metaal in vliegtuigen, dus het is normaal om een ​​structuur te gebruiken die bestaat uit panelen van aluminiumlegeringen en aluminium honingraatsandwichpanelen.