Η μείωση του βάρους είναι μια σημαντική επιδίωξη στον σχεδιασμό και την κατασκευή αεροσκαφών, η οποία μπορεί να προσδώσει στα στρατιωτικά αεροσκάφη ισχυρότερες επιδόσεις πτήσης και να βελτιώσει την οικονομία καυσίμου των αεροσκαφών της πολιτικής αεροπορίας. Αλλά εάν το πάχος των εξαρτημάτων σε σχήμα πλάκας στο αεροσκάφος είναι πολύ λεπτό, θα αντιμετωπίσει προβλήματα ανεπαρκούς αντοχής και ακαμψίας. Σε σύγκριση με την προσθήκη πλαισίων στήριξης, η προσθήκη ελαφρών και άκαμπτων υλικών σάντουιτς μεταξύ δύο στρωμάτων πάνελ μπορεί να βελτιώσει σημαντικά τη φέρουσα ικανότητα χωρίς να αυξήσει σημαντικά το βάρος.

Ένα στρώμα από ανοιχτόχρωμο ξύλο ή αφρώδες πλαστικό υλικό πυρήνα γεμίζεται μεταξύ της εσωτερικής και της εξωτερικής επιφάνειας του δέρματος από εποξειδική ρητίνη ενισχυμένη με ίνες γυαλιού (πλαστικό ενισχυμένο με ίνες γυαλιού). Το ανοιχτόχρωμο ξύλο ήταν επίσης ένα από τα πρώτα υλικά σάντουιτς που χρησιμοποιήθηκαν στα αεροπλάνα, όπως το διάσημο ξύλινο αεροσκάφος κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου - το British Mosquito Bomber, το οποίο ήταν κατασκευασμένο από κόντρα πλακέ με δύο στρώματα ξύλου σημύδας ανάμεσα σε ένα στρώμα ανοιχτόχρωμου ξύλου.

Στη σύγχρονη αεροπορική βιομηχανία, τα βασικά υλικά που χρησιμοποιούνται περιλαμβάνουν κυψελοειδή δομή και αφρώδες πλαστικό. Η φαινομενικά αδύναμη κηρήθρα μπορεί να αντέξει τη σύνθλιψη βαρέων φορτηγών, επειδή η σταθερή δομή σαν πλέγμα κηρήθρας εμποδίζει την παραμόρφωση λυγισμού, η οποία είναι παρόμοια με την αρχή ότι τα κουτιά από κυματοειδές χαρτόνι έχουν ισχυρή αντοχή στη θλίψη.

Το αλουμίνιο είναι το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο μέταλλο στα αεροπλάνα, επομένως είναι φυσικό να χρησιμοποιείται μια δομή που αποτελείται από πάνελ από κράμα αλουμινίου και πάνελ σάντουιτς από κηρήθρα αλουμινίου.